Waarom zijn oude volksbuurten in trek bij de stedelijke middenklasse? Waarom vinden veel Amsterdammers het de normaalste zaak van de wereld om op de fiets naar werk of school te gaan? En waarom verwachten stedelingen dat bestuurders direct naar hen luisteren als zij hun grieven uiten? Met een sociaalpolitieke en ruimtelijke blik en op basis van uitvoerig archiefonderzoek geven Brouwer en Verlaan voorlopige antwoorden op deze actuele vragen. Centraal hierbij staat de erfenis van oud-wethouder Michael van der Vlis, die in de jaren tachtig het ideaal van de compacte stad in de praktijk bracht.

In de geschiedschrijving is Van der Vlis in de schaduw komen te staan van Jan Schaefer, wiens optredens en verbaal talent hem bekender maakten bij het grote publiek. Tijdens zijn raadsperiode en wethouderschap was Van der Vlis tussen 1974 en 1990 echter een gezaghebbend en activistisch bestuurder. Hij formuleerde en implementeerde beleidsuitgangspunten die vandaag nog steeds de ruimtelijke ordening van Amsterdam bepalen: terugdringing van het autoverkeer ten gunste van fiets en openbaar vervoer en maximale verdichting binnen de stadsgrenzen – met oog voor bestaande fysieke en sociale structuren.